Gminna Biblioteka Publiczna

Czy potrafimy zaakceptować każde wyzwanie, które szykuje nam los? Czy wyrok oznaczający niepełnosprawność to jednocześnie wyrok wykluczający nas z życia? Książka i film "Carte blanche" Jacka Lusińskiego stanowią próbę odpowiedzi na te pytania.
Carte blanche to inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, poruszająca i optymistyczna historia nauczyciela z liceum, Kacpra, który - aby zachować ukochaną pracę i przygotować uczniów do matury - ukrywa przed światem, że stopniowo traci wzrok.
To uniwersalna i inspirująca opowieść o sile ludzkiego ducha i determinacji w walce z przeciwnościami losu.

W gościnę do domu Jona, Garfielda i Odiego przybywa malutki i słodziutki kotek Nermal. Jon jest zachwycony. Garfield i Odie nie bardzo. Bo dla nich Nermal nie jest ani milutki, ani słodziutki. A od polukrowanych minek małego kotka tylko ich paskudnie mdli. I do tego wszystkiego Nermal zachowuje się jak udzielny władca! Co Garfield i Odie zrobią, żeby skłonić ulubieńca Jona do wyprowadzki? A co zrobi Nermal, żeby to oni się wyprowadzili? Kiedy zaś na skutek intryg Nermala zostaną wygnani z przytulnego domu Jona Arbuckle`a na chłód i słotę, to czy uda im się powrócić?

Mówią, że stajemy się naprawdę dorośli, kiedy umierają nam rodzice. Nie wiem, czy to prawda. Ale z pewnością dzieci owych rodziców doświadczają wówczas nowego rodzaju ran, jak bohaterki czułej i tragikomicznej opowieści Kingi Dębskiej.
Siostry Marta i Kasia to tytułowe córki krowy. Kobiety około czterdziestki. Obie poczuły smak wielu klęsk i zapijają go alkoholem popularnym w ich rodzinie niepasującej do bożonarodzeniowej reklamy. Marta i Kasia to dwa wulkany emocji o nieco innej ekspresji. Do końca nieświadome, jak bardzo są do siebie podobne, bo obu głęboko zależy na tej poturbowanej rodzinie skupionej wokół trudnego do kochania i wręcz przerażającego ojca. Siostry czują życie i innych każdym porem skóry i nie wstydzą się: bólu, rozpaczy, miłości, nienawiści, wstrętu, pożądania, które nie zostają opatrzone mrugnięciem oka i utopione w cynizmie, ale także, na szczęście, nie pływają w patosie. Maria i Kasia mówią o sobie językiem kobiecych pogaduch i ma się ochotę do nich dołączyć. Posprzeczać. Gdyby siostry Brönte żyły dziś i dane by im było osiągnąć czterdziestkę, mogły by opowiadać jak Marta i Kasia. [Joanna Bator]